04.02.2025
Door Martijn Meijerink
De onmogelijke vacature.
Ooit, jaren geleden, toen ik net afgestudeerd was als Pedagogisch Hulpverlener werkte ik op een groep voor jongeren met ernstige gedragsproblematiek. Een ongekend uitdagende doelgroep waar je 110% van je aandacht bij moest hebben. Groepsdynamiek, gedrag dat lastig te interpreteren was, verhalen van jongeren die diepe indruk maakten. Het besef dat ik heel veel geluk heb gehad met mijn ‘opgroei situatie’, en dat het met een paar draaien aan de knoppen ook anders had kunnen zijn. Kwetsbaar ben je zomaar, vaak zonder dat je er iets aan kan doen.
Een besef dat mij als hulpverlener, maar ook als persoon, veel inzicht heeft gegeven.
Ik werkte mijn benen onder mijn lijf vandaan. Vroege diensten, late diensten, soms rijen achter elkaar. Ik zag mijn collega’s meer dan mijn familie en de jongeren vaker dan mijn vrienden.
De urgentie van mijn werk was enorm, zo voelde het althans. Zeker als je van jongeren terugkrijgt dat ze baat hadden bij dat we er onvoorwaardelijk waren voor ze. Soms kregen we dat in die woorden terug, soms moesten we ‘zoeken’ naar die boodschap tussen kapotgeslagen spullen, of enorme woedeaanvallen; laten zien wat je echt bezighoudt getuigd immers ook van vertrouwen in een ander.
Ik was in die tijd omringt met collega’s die mij ook meer zagen dan hun eigen vrienden en familie. Die elke dag met die 110% aandacht de groep opgingen en probeerden elke dag er eentje te maken die beter was dan de dag ervoor. Gewoon simpel; zorgen dat de jongeren om ons heen zich zo goed mogelijk voelden, rust ervaarden en konden gaan nadenken over de stappen in het leven die er nog aan zaten te komen.
Maar eerst weerstand, soms bakken met weerstand. Maar elke keer weer het contact opzoeken en in beeld blijven. Het vraagt engelengeduld van jou als werker. Blijven kijken naar de kleine stapjes in de goede richting. Doorgaan. Blijven zoeken naar invalshoeken. Doordrukken. Soms maanden en maanden lang. Opschalen, afschalen, integrale zorg leveren, ketenpartners betrekken. Het gebeurde toen niet of in veel en veel mindere mate. Deze specifieke zorg werd op de vierkante centimeter geleverd.
Niks mis met afschalen, multi-disciplinair opschalen, methodisch bijsturen, doorzetten in de keten, maar ik denk dat er nog steeds veel jongeren op (crisis) groepen verblijven die belang hebben bij die vierkante centimeter aanpak. Gewoon die groepsleider die je de dag door helpt en er staat in goede en (na) slechte tijden. Geen grootse, door de gemeente gecontroleerde en betaalde, zorgtrajecten, maar microhulp. Afgestemd op waar jij als jongere staat en op waar je heen wil.
Ze zijn er niet heel veel meer, die groepswerkers, want er is veel keus qua werk voor de hulpverleners van nu. Werk waarbij je je familie en vrienden vaker ziet dan je collega’s. Werk waarbij je niet jezelf 110% hoeft weg te cijferen en de balans met privé…uhh, beter in balans is.
Dus wij hebben een (vrijwel) onmogelijke vacature op ons bureau liggen. Wij zoeken namelijk één van de laatste der Mohikanen. Die groepsdynamiek op wil vreten en onregelmatigheid fijn vindt omdat op dinsdagmiddag een spijkerbroek kopen in een rustige binnenstad heerlijk is. Iemand die een groep positief wil gebruiken om de individuen van die groep vooruit te helpen. Iemand die doorgaat en tevreden is met kleine stappen in ontwikkeling.
We zoeken voor een tweetal groepen die momenteel goed draaien door een vaste kern van zzp’ers. Los van de tomeloze inzet van deze toppers zoekt de organisatie, door de nieuwe wetgeving rondom zzp’ers, mensen die willen doorbouwen op wat er tot nu toe is neergezet. Methodisch, maar ook qua bezetting. Precies daar wringt nu de schoen door deze nieuwe wet.
Want als één ding als een paal boven water staat is dat de basis van een groep ligt in vaste mensen die in beeld zijn en (zo lang mogelijk) blijven. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat de beste teams een vaste kern hebben, alleen dan kan je een lijn bepalen en ook volgen.
We zoeken in de regio Drenthe waarbij het aantal uren bespreekbaar is. Als je een MBO4 opleiding hebt, wees welkom. Heb je HBO en een SKJ, join the club. Strik je veters en haal je geduld uit de kast. Klaar voor microhulp? We sparren graag met je verder of met iemand in je netwerk die je kent en op zoek is. Zou wat zijn als dit een mogelijke onmogelijke vacature blijkt te zijn.